KSIĄŻKA

Traktat o sztuce celebracji, czyli główne struktury tematyczne w liryce Aśoka Wadźpeji. Analizy [KSIĄŻKA]

Traktat o sztuce celebracji jest dziełem w dorobku polskiego piśmiennictwa krytyczno-literackiego bez precedensu. Ma ponadto charakter głęboko osobiście przeżytej reakcji krytyka na wyzwanie tej poezji. W grę wchodzi nie tylko „szkiełko i oko” badacza, lecz także serce kogoś, kogo indyjska tradycja określa mianem sahrydaja, a komu nieobce są emocje, bez których odczuwania trudno o poezji mówić.

Struktura dzieła uderza swoją logiczną spójnością. Czwórpodział, tak charakterystyczny dla indyjskiego postrzegania rzeczywistości, w pierwszej ćwierci książki lokuje twórczość omawianego poety niejako w przestrzeni – zresztą bardzo szeroko rozumianej. To bowiem nie tylko terytorium cywilizacyjno-kulturowe w dosłownym sensie, lecz także przestrzeń duchowa. Druga część jest zogniskowana na zagadnieniu tożsamości. W trzeciej z kolei, Autorka umieszcza miłość wraz z jej kosmogonicznymi implikacjami. Wreszcie ostatnia, czwarta część, poświęcona jest słowu jako tworzywu poetyckiemu.



Renata Czekalska, adiunkt w Zakładzie Indianistyki Instytutu Filologii Orientalnej UJ, zaznaczyła swoją obecność w indianistyce polskiej jako autorka wielu prac, zwłaszcza z zakresu współczesnej poezji hindi. Wydała już tom przekładów z poezji Aśoka Wadźpeji (Gramatyka wyobraźni, Kraków 2008). Z tym większym zainteresowaniem przychodzi przyjąć monografię twórczości tego poety.

W swojej metodzie łączy Autorka dwa wymiary: synchronię i diachronię. Wprowadza staranne klasyfikacje, umiejętnie łączy interpretacyjną szczegółowość z darem porządkowania i syntezy. Przedstawiony tekst jest konsekwentny i przemyślany; przewiduje ujęcie całości poezji autora, jednego z najważniejszych poetów indyjskich, wraz z komentarzem, zawierającym wiele ważnych objaśnień, interpretacje tekstów, odwołania do obcojęzycznych opracowań, także indyjskich, niedostępnych dla zwykłego czytelnika.