| Opis |
W polskiej historii literatury powstała "dziura" pomiędzy rokiem 1918 a latami ostatnimi, uważanymi w tej chwili za okres literatury postmodernistycznej. Rozwijając tę tezę znakomity historyk literatury i błyskotliwy eseista, Włodzimierz Bolecki, próbuje pokazać czytelnikom tych studiów (. o Jaworskim, Witkacym, Gombrowiczu, Schulzu, Wacie, literaturze lat. 80. i literaturze emigracyjnej, a także o Bachtinie i polskim poststrukturalizmie), że pomiędzy modernizmem a postmodernizmem w polskiej tradycji humanistycznej istnieje fundamentalna różnica wyrażająca się odmiennością traktowania kwestii dotyczących . podmiotowości człowieka, autora dzieła, granic tekstu artystycznego, społecznej funkcji literatury, diagnozy cywilizacji u schyłku XX wieku. Dzieła pisarzy polskich uważanych za postmodernistów są pełne sensów, idei oraz najważniejszych problemów, które ukształtowały europejską formację modernistyczną. Jesteśmy więc świadkami postmodernizacji modernizmu, ale zarazem odkrywania i szukania nowej formuły modernizmu. Celem książki jest ukazanie tych dwóch skrzydeł w polskiej wiedzy o literaturze i kulturze końca XX wieku. Autor jest szczególnie wyczulony na najnowsze tendencje w literaturoznawstwie, umiejąc jednocześnie połączyć rzetelną erudycję z poczuciem humoru i niemal felietonowym zacięciem.
|
