| Opis |
Zapalona świeca skrywa magiczną siłę. Przez wieki była wykorzystywana do odpędzania negatywnych mocy. Do dziś towarzyszy podniosłym wydarzeniom, ceremoniom, magicznym rytuałom. Bez płonącej świecy szeptanie zaklęć rzadko przynosi oczekiwane rezultaty, dopiero bowiem uważna obserwacja jej płomienia pozwala na stwierdzenie, jak działa magiczny rytuał.
Praktyczne ćwiczenia z wykorzystaniem świecy pozwolą Ci uzyskać wyższy poziom wtajemniczenia i świadomości. Paląca się świeca jest także niezastąpiona przy seansach magicznych, medytacji, udrażnianiu czakr oraz wizualizacji czy widzeniu aury. Kolory składające się na aurę każdego człowieka informują o kondycji organizmu i pozwalają na stworzenie precyzyjnego portretu osobowościowego i cech charakteru. Wykorzystaj moc świec i kolorów w codziennym życiu.
Spis treści:
(Co to jest magia?...) ....... 11
Księga cieni..... 15
Księżyc i magia..... 19
Rodzaje świec..... 25
Kolory świec..... 28
Płomień świecy..... 37
Prawa i kanony..... 40
Medytacja przy świecach..... 45
Widzenie aury..... 51
Kolory aury i ich znaczenie..... 55
Wizualizacja..... 51
Kronika Akaszy..... 68
Udrożnienie czakr..... 73
Przedmioty rytualne..... 105
Sanktuaria..... 113
Najważniejsze święta pogańskie poświęcone magii..... 118
Słowniczek..... 145
Tabele faz Księżyca w latach 2004-2008..... 159
Bibliografia..... 163
Fragment:
Sanktuaria są to miejsca uświęcone, uprzywilejowane i wstęp do nich może być czasami nawet zabroniony. Na każdym terenie istnieją punkty, które kiedyś były pogańskimi przybytkami poświęconymi jakiemuś bogowi, na miejscu których powstały miejsca kultu nowych religii. Właściwie sama religia nie gra tu roli, ale bardzo ważne jest gromadzenie się w tych miejscach mistycznych naniesień. To samo odnosi się do miejsc przeklętych, w których bardzo częste są wypadki, choroby, nieszczęścia i zbrodnie, i w których - w zależności od wymogów jakiegoś przeznaczenia - wypadki te powtarzają się z pewną częstotliwością. Dzieje się to wszystko do chwili, kiedy dana budowla lub teren nie zostaną uwolnione od takiego uroku, który na nie padł. Wszystko to dzieje się na zasadzie fal myśli, które pomimo długiego czasu przetrwały i nadal działają. Pamiętajmy też, że wszystkie rodzaje magii opierają się właśnie na tego rodzaju falach. Posługując się magią musimy zachować daleko idącą ostrożność i musimy dbać o bezpieczeństwo swoje i innych.
Miejsce uświęcone - „sanktuarium” czy miejsce przeklęte może być utworzone (lub samemu możemy takie miejsce stworzyć) zarówno w terenie, w domu, jak i na zewnątrz. Może to być ołtarz kościelny, cmentarz, grobowiec, miejsce czyjegoś pochówku, głaz czy wreszcie najzwyklejszy stół czy domowa komoda. Każdy przedmiot lub miejsce może być poświęcone Bogu, mitowi, ukochanej osobie - nieważne czy zmarłej, czy żywej, złemu duchowi, a nawet samemu sobie. Siła działania i skuteczność miejsca uświęconego czy przeklętego zależy od duchowej siły i stopnia wtajemniczenia konsekratora. Jeżeli uświęcenie odbyło się według obowiązujących reguł i z odpowiednią mocą, to poświęcenie w zasadzie trwa wiecznie. Nie może się zatracić, zatrzeć ani zużyć, jeśli przedmiotem uświęcenia jest Bóg, bóstwo, jakiś bohater czy symbol. W innych przypadkach uświęcenie trwa do chwili śmierci tego, który je ustanowił. Nie ma znaczenia czy konsekrator wyprowadził się z tego miejsca i przebywa z dala od niego, zakaz dalej działa i ktokolwiek go naruszy, dosięgnie go przewidziana uświęceniem kara, która zrealizuje się w pewnych określonych przez konsekratora warunkach. Dotyczy to też nowych legalnych właścicieli. Uświęcenia nie unieważnia nawet świętokradztwo. Świętokradztwo nie kasuje, a jedynie obraża, a sam sprawca staje się celem bumerangu, który sam rzucił. Mało tego, sam nie ma możliwości żadnej obrony, bez względu na to, gdzie by się nie ukrył i nie wiem, jak by był chroniony. Nie ma najmniejszej szansy, by ciosu uniknąć, ponieważ jego organizm nie umie się obronić przed swoją własną częstotliwością wysłanej fali. Cios mu oddany jest zwielokrotniony, a kara czasami przerażająca. Nemezis zawsze odszuka winnego, sprowokowana jego własnym czynem, znajdzie go i zada cios, czasami ostateczny. To samo dotyczy zaklęć rzucanych na kogoś w celu zadania mu bólu, cierpienia czy choroby. Nieważne, w czym chcemy komuś zaszkodzić, najważniejsza jest sama intencja szkodzenia. W magii, tak jak i w medycynie, obowiązuje żelazna zasada: Przede wszystkim nie szkodzić! Zarówno w jednej, jak i drugiej dziedzinie złamanie tej zasady może mieć tragiczne skutki. Przykłady tego można znaleźć czytając opowieści ludzi, którzy magią się zajmują.
Przypomnijcie sobie o osiemnastu ofiarach bezpośrednich i kilku pośrednich faraona Tutanchamona, nad którego grobem widniał następujący napis: Śmierć dotknie swymi skrzydłami tego, który dotknie faraona. Cały świat naukowy kategorycznie odrzucił tezę, że klątwa faraona uderzyła w profanów (czy też świętokradców). No cóż. Ostatnio naukowcom łatwiej przychodzi tłumaczyć pewne fakty przyczynami naturalnymi i zbiegami okoliczności, niż starać się przezwyciężyć swoją ortodoksyjność. Wielu jednak ludzi jest zgoła odmiennego zdania.
Ksiądz profesor Włodzimierz Sedlak kiedyś powiedział: Nauka stała się uczonym trupem myśli, nad którym zasiedli wytrawni gracze. Gdyby wydać encyklopedię ignorancji uznanych autorytetów w dziejach nauki, składałoby się na nią wiele brzuchatych tomów. Nic już nie interesuje uczonych. Są jak woły, które spokojnie żują pokarm na zagrodzonej łączce. Według mnie nic dodać, nic ująć.
Myślę, że szanowni Czytelnicy są ludźmi rozsądnymi, nie są pozbawieni krytycyzmu i nie będą lekkomyślnie igrać z magią. Myślę, że przedsięwziąłem wszystkie niezbędne środki ostrożności i mogę przejść do omawiania konkretnych praktyk stosowanych w Wysokiej Magii.
|
